در علم روانشناسی و روان درمانی، شاخه ای به نام هنر درمانی (Art therapy) وجود دارد که روانشناسان با استفاده از شاخه های هنری، دیداری و شنیداری اقدام به درمان یا بهبود حال بیماران می کنند. به گفته سایمون، هنر درمانی یا روان درمانی هنری مستلزم توجه به نیازهای روانی بیماران، نظیر نیاز به آزادی، اظهار وجود و آرامش است و بر همین اساس نیازمند توجه به جزئیات مهارت های هنری نیست و فعالیت ها و تولیدات هنری را نه به خاطر رویکرد زیبایی شناسانه آنها بلکه به دلیل نقش روانکاوانه و درمانگرشان مورد توجه قرار می دهد. در ایران این رشته آنچنان مورد توجه نبوده و کم کم علم روانشناسی نگاهی به هنر درمانی کرده، اما