«گفت وگو» از آن دست کلیدواژه هایی است که در ادبیات سیاسی و روشنفکری ما بسامد بالایی دارد و تقریبا همه از هر طیف و جرگه ای بر ضرورت و اهمیت آن تاکید دارند اما به نظر می رسد که این تاکیدها صرفا به جنبه نظر محدود است و کمتر التزام عملی به آن وجود دارد.

از این رو، موسسه رحمان، بانی برگزاری جلساتی با عنوان «امکان و امتناع گفت وگوی میان نخبگان در ایران» شد تا فرصتی هر چند کوچک برای گفت وگو میان نخبگان فراهم کند، این نشست در حالی که فراخوانی رسمی نداشت، میزبان محفل کوچکی از اهالی اندیشه همچون نجفقلی حبیبی، تقی شامخی، غلامرضا ظریفیان و... بود.

استاد مصطفی ملکیان، دکتر سارا شریعتی و حجت الاسلام محمدعلی ایازی نیز از سخنرانان این هم اندیشی بودند که هر یک می کوشیدند تا از زاویه رشته تخصصی خود بر مقوله «گفت و گو» تمرکز کنند. این نشست 8 اسفند ماه در موسسه رحمان برگزار شد.

دکتر مصطفی معین که مدیریت موسسه رحمان را برعهده دارد، نخست از وضعیت گفت وگو در جامعه ما ابراز نارضایتی کرد. به زعم او، کشوری که در دوره اصلاحات پرچمدار «گفت وگو تمدن ها» می شود باید بتواند در داخل نیز به این مهم جامه عمل بپوشاند این در حالی است که متاسفانه امروز دوری و جدایی جایگزین گفت وگو و نوعدوستی شده است که خود ابعاد تاریخی، اجتماعی و ساختاری دارد. وی ابراز امیدواری کرد که این سلسله جلسه ها که نشست جاری، نخستین دور از آن است بتواند زمینه های گفت وگو را در همه حوزه ها تسهیل کند.

دکتر هادی خانیکی، استاد دانشگاه علامه طباطبایی، که مدیریت این میزگرد را برعهده داشت، تاکید کرد: حال که دریافتیم مشکل اساسی در کشور ما «گفت وگو» است، این قفل یا گره را چگونه باید باز کرد؟ البته نه به صورت انفجاری به این معنا که بخواهیم به شکل ناگهانی جامعه ایران را به یک «جامعه گفت وگویی» بدل کنیم. بنابراین، تصمیم گرفتیم درموسسه رحمان، گفت وگوهایی را شروع کنیم که بتواند زمینه ساز گفت وگوهای دیگر شود.

آنچه در ادامه می آید، متن ویرایش و تلخیص شده «ایران» از سخنرانی های ارائه شده در این هم اندیشی است که ماحصل آن از نظرتان می گذرد.