بر این باورم که در جامعه ما روشنفکران، آکادمیسین ها و علمای حوزه با یکدیگر «گفت وگو» نمی کنند. نخست لازم می دانم که فرآیند «روشنفکری» را از تحصیلات آکادمیک و حوزوی جدا کنم. برخی گفت وگو نکردن را تنها به جامعه روشنفکری نسبت می دهند ولی واقعیت این است که پرهیز از گفت وگو با یکدیگر تنها اختصاص به جامعه روشنفکری ایران از زمان مشروطه تا به امروز ندارد. استادان دانشگاه و رجال روحانی نیز با هم به گفت وگو نمی نشینند.

هر کدام از آکادمیسین ها، روشنفکران و عالمان ما صرفا با جرگه طرفداران خود گفت وگو می کنند و این مشکل عمده نخبگان ما است. این جنس از گفت وگو به دو جهت ویرانگر است؛ نخست اینکه به هر