شاید در تمام سال های فوتبالی ایران دروازه بانان بزرگی وجود داشتند اما شخصیتی مثل احمدرضا عابدزاده بدون شک در فوتبال ما استثناست. با او خاطرات زیادی در ذهن فوتبالدوستان و حتی کسانی که علاقه ای به فوتبال ندارند نقش بسته است. او اما این روزها فارغ از دنیای پرهیاهو و پرحاشیه فوتبال کشورمان در شمال کشور مشغول رستوران داری خود است و به تمرینات ورزشی و اختصاصی خود می پردازد.

پسرم در ایران چوب اسم من را می خورد

با این نوع مدیریتی که وجود دارد من در فوتبال نباشم راحت ترم

توپ، زمین، محیط ورزشی و مدیریت ورزشی ما مناسب نیست

داور فوتبال در هر بازی 3 میلیون بگیرد دیگر اشتباه نمی کند

به دلیل مشکلات متعدد در فوتبال، ما آن را تعطیل کنیم بهتر است

اگر روزی ورزش نکنم، شب خوابم نمی برد

تا دل تان بخواهد از شایعاتی که برایم ساختند، ضربه خوردم

کسی که بوی سیگار می دهد جرات نمی کند به من نزدیک شود

فوتبالیستی که سراغ دود برود خانواده درستی نداشته است

تا پدر مرحومم اجازه نمی داد ما جرات نمی کردیم سر سفره بنشینیم

خوب نیست کسی برای انجام کار خیر با خود 4 تا دوربین همراه داشته باشد

بازیکنی که آرایش می کند چنین رفتارهای عجیبی هم با مربی اش انجام می دهد

جنبه نداشتن بازیکنان ما به مدیریت باشگاه ها برمی گردد

تا حدودی شخصیت مرحوم پورحیدری شبیه به شخصیت مرحوم دهداری بود

فلان مسوول استقلال 3 هزار دروغ به من گفت

من در تیم ملی عقاب آسیا شدم نه استقلال

برای کمک به همسرم در خانه ظرف می شورم

نمی دانستم سال 96 سال خروس است

روزی که نوه دار شوم بیشتر احساس جوانی می کنم