صحنه ای که بابک احمدپور در «خانه دوست کجاست؟» از آن تپه مارپیچ بالامی رود، یکی از قاب های ماندگار تاریخ سینمای ایران است. آن چیزی که به این قاب معنا می بخشد و زیبایی آن را تکمیل می کند، تک درختی است که بر فراز تپه به چشم می خورد. سینمای ایران بجز استفاده های شاعرانه عباس کیارستمی و بهره برداری به اقتضای قصه در فیلم های معدود دیگر، چندان اعتنایی به درختان، این نعمت های بی مانند هستی نکرده است. درحالی که در این سال ها که محیط زیست بیش از گذشته در خطر نابودی است و درخت ها بی پناه تر از همیشه هستند، نیاز پرداختن به آنها از هر طریق احساس می شود. بویژه می طلبد مدیوم قدرتمند سینما هرازگاهی بنا به اقتضائات