از دیدگاه پارسونز دو عنصر مهم در دگرگونی اجتماعی وجود دارد: متوازن سازی تقابلی و اجزای وابسته به آن یعنی رفتار منحرف و سازوکار کنترل اجتماعی که براساس آن می توان مفهوم ملازم پیشرفت یعنی «نوآوری» را تبیین کرد، عنصر دفاع و مقاومت که براساس آن می توان مفهوم «سازگاری» را براساس نهادی سازی (institutionalization) توضیح داد.به سخن دیگر، دگرگونی یا تغییر اجتماعی از منظر پارسونز فرآیندی است متضمن نوآوری و در راستای سازگاری که خود از طریق نهادی کردن نوآوری محقق می شود.