استادان قدیم، دستگاه نوا و راست پنجگاه را تنها به شاگردان خلف و آنهایی که اهلیت هنری و اخلاقی شان مورد تایید بود، آموزش می دادند؛ به این دلیل که علاوه بر احترام و تقدسی که برای تمام موسیقی ایرانی قائل بودند، به این دو دستگاه نگاه دیگری داشتند. کسی می توانست اینها را از استاد درس بگیرد که اهلیت اخلاقی و هنری اش ثابت شده باشد و در راه عشق، منزل به منزل طی طریق کرده باشد. یافته ای که امروزه اگر نگوییم نایاب، باید بگوییم اندک یاب است. خوشبختانه در روزگاری زندگی می کنیم که استاد فرهاد فخرالدینی پیر معرفت و اخلاق نیز راهنمای ماست و من بارها این افتخار نصیبم شده تا علاوه بر دوستی با ایشان، کنسرت های متعددی را همراهی کنم. در بین هنرمندان وارسته و فرهیخته موسیقی که اهمیت داشته باشند، بی تردید نام استاد فرهاد فخرالدینی بر تارک آنان می درخشد.

سالروز تولد استاد، این بهانه را به دست ما می دهد تا اندکی احساس قلبی خود را نسبت به این مرد نازنین و بزرگ موسیقی این سرزمین بیان کنم؛ از اشراف ایشان به گوشه گوشه موسیقی و از ساخته ها و نوشته ها و کتاب های بسیار با ارزش ایشان نمی گویم چراکه زحمات و تلاش های ایشان در راه اشاعه موسیقی بر کسی پوشیده نیست.