با گذشت سال ها از پایان جنگ در جست و جوی چهره هایی هستم که در دوران صفیر گلوله، جان های سرشار از باور های شورانگیزشان، قلب من و دوربینم را تسخیر کرده بودند. اینک پس از سالیان، چشیدن دوباره طعم ملاقات آنان که ایمانشان با صلابت آهنین برابری می کرد را آرزومندم. هر وقت دلتنگ خوبی ها می شوم و دلم هوای صداقت و خلوص می کند به سراغ عکس هایم می روم و به چهره هایی خیره می شوم که روزگاری در خواب و بیداری همنفس شان بودم. آنان با زبان تصویر با من سخن می گویند و اوقاتم را غنا می بخشند و از ترس و اضطرابم می کاهند. آدم های درون قاب عکس درعمق سکوتشان حرف های بسیاری دارند که مرا به یاد آن روزهای آفتابی پر از