یک بار تعدادی میهمان خانوادگی برای امام رسید و شب ماندند، چون اتاق ها محدود بود، من آن شب را در آشپزخانه خوابیدم، صبح وقتی امام مرا دیدند گفتند: «دیشب نگرانتان بودم که مبادا سرما بخورید.» این در حالی بود که من جزو خانواده ایشان نبودم و فقط افتخار کنیزی و خدمتگزاری بیت ایشان را داشتم. این برخورد امام مرا به یاد سخن پیامبر اکرم(ص) انداخت که نسبت به سلمان فرمودند: سلمان منا اهل البیت و سلمان فارسی را از خود و خانواده اش دانستند. و من نیز به خاطر همین برخوردهای امام همیشه احساس می کردم که جزو خانواده ایشان هستم و امام همواره مرا «خواهر طاهره!» صدا می کردند و وظایفی را به من ارجاع می دادند که من عنایت خاصی از صحبت و دقتشان حس می کردم.