آن روز که جلال آل احمد، مصالح ساختمانی را از پشت ماشین پیاده کرد و خسته و کوفته، دست و صورت را شست و خودکارش را برداشت تا برای سیمین که هزاران کیلومتر آن سوتر در سودای دکتری بود از نقشه اتاق بالاو پنجره ای که برای عشقش طراحی کرده بود، بنویسد، هیچ فکرش را نمی کرد که 65 سال بعد، حالاما، در همان اتاق بنشینیم و از «خانه موزه سیمین و جلال» حرف بزنیم؛ خانه ای در دزاشیب شمیران که از نامه های سیمین و جلال می توان دریافت، ساختش سال 1331 کلید خورده است؛ همان سالی که سیمین برای تحصیل به خارج می رود و جلال، می افتد دنبال کار خانه. لابد با هزار امید که خانم دکتر بازگردد و این خانه، بشود یکی از مهم ترین پاتوق های ادبیات دهه سی و چهل. لابه لای نامه ها، بین حرف ها و گلایه ها و دلتنگی ها، روایت آجر و حکایت نقشه اتاق ها! جلال، نقشه ها را می فرستد و از سیمین نظر می خواهد.