سهراب پورناظری را می شود با شوری که در آثارش موج می زند، شناخت. شوریدگی او که در نوازندگی اش هویداست، در قطعاتی که می سازد هم موج می زند. او طعم و رنگ دیگری را با خودش و آثارش به موسیقی ایران اضافه کرد. طعمی که بوی دهه 60 و شوروحال جوانانه و تجربه گرایانه متولدان آن سال ها را داشت. با وجود اینکه با موسیقی بزرگ شده بود، اما اجازه نداده تا صرفا نقش ادامه دهنده راه را ایفا کند، بلکه خوی تجربه گرایش مسیرهای جدید و جذابی را به روی او گشوده است. با این همه و باوجود اینکه با خوانندگان زیادی از علیرضا قربانی گرفته تا حمیدرضا نوربخش کار کرده و در گروه های مختلفی ساز زده است، اما آثاری که با همایون شجریان