این روزها انتقاد از دولت روحانی و کارنامه چهارساله اش به امری عمومی و ظاهرا مباح بدل شده است و طیف منتقدان از داخل تا خارج، از اصولگرای سنتی تا اصولگرای تندرو، از مدعیان تحریم انتخابات تا دوآتشه های تندرو را دربرمی گیرد. البته ذات این مسئله که بتوان مسئولی را این چنین آزادانه به باد انتقاد گرفت، باید به فال نیک گرفته شود و آن را از نشانه های ارتقای سطح دموکراسی خواهی در کشور قلمداد کرد. ولی مسئله اساسی این است که عموما در دوران پرشور و هیجان انتخاباتی اغلب انتقادها و موضع گیری ها شکل احساسی به خود می گیرد و معمولابراساس حب و بغض ها جهت گیری می شود.