نمی دانم اسمش را عید دیدنی بگذارم یا ضربه مهلک فامیل دور. از این ضربات در طول سال های گذشته کم نخورده ایم، نمی دانم چه هیزم تری فروخته ایم که مثل قوم تاتار می ریزند و همه چیز را قلع و قمع می کنند و خدا نگهدار. بی سر و صدا یا بهتر است بگویم بی هوا و سنگر به سنگر خانه را به تصرف در می آورند و پس از وارد کردن یک شکست تاریخی همچون فاتح بی رقیب، مستعمره شان را ترک می کنند.

با رفتن شان صاحبخانه نمی داند خانه را جمع و جور کند یا غمباد بگیرد که چگونه می تواند خزانه خانه را از میوه و شیرینی و از همه مهمتر آجیل های عزیزتر از جان که چند ساعته به باد رفته جایگزین کند. شوخی نیست پرتقال و سیب 12 هزار تومان است و آجیل که برو بالای 70 هزار. چیزی هم از حقوق و عیدی اسفندماه نمانده که بخشی از خسارت وارده به خزانه را تامین کرد.