این حادثه را به تمام اهالی ایران تسلیت می گویم. نام خیلی از اتفاق های تلخی که در کشور ما می افتد را نمی توان مرگ گذاشت؛ اینها تلف شدن جان مردم است. آخر باران که مقصر نیست، اگر نبارد یک چیز می گوییم و ببارد هم چیز دیگر. خداوند به ما عقل و چشم و گوش داده است. اهالی آذرشهر می گویند در برخی نقاط، جاده از بستر رودخانه می گذرد و مردم باید از آنجا رد شوند. ما به بازنگری در معماری و مهندسی راه ها نیاز داریم. نباید بخاطر کوتاه شدن زمان اتمام پروژه ها و کم کردن هزینه ها با جان مردم بازی کنیم. مگر می شود پلی گاردریل نداشته باشد. مسئولان مقصر چنین اتفاقاتی هستند، این دولت و آن دولت هم ندارد. ما باید بالاخره اصلاح خود و ساخت فرهنگ مسئولیت پذیری را از یک جایی شروع کنیم. جاده ها، ناوگان های هوایی و ریلی، هواپیماها و... نیاز به ایمن سازی و نوسازی دارند. مردم که گناهی ندارند که گرفتار این مرگ های قابل پیشگیری شوند. با یک سهل انگاری مردم را در ابتدای بهار داغدار کرده ایم. یک زلزله کوچک تهران را به بزرگترین قبرستان دنیا بدل خواهد کرد اما هیچکس به این هشدارها اهمیت نمی دهد. با فرافکنی که مشکلی حل نمی شود. هرکسی در هر شهری سمتی دارد در مقابل جان و مال مردم مسئول است. مقامات بالا باید مسئولان بی تعهد را بازخواست نمایند. ما مدام در حال چشم پوشی هستیم، از آتش سوزی، تصادف قطار، سقوط هواپیما و... چشم می پوشیم و همین می شود که مردم دیگر جز خودشان کسی را نخواهند داشت. اگر اهالی از این حادثه فیلم نمی گرفتند، با رویه ای که مدیران پیش گرفته اند دیگر مردم کشور از عمق فاجعه باخبر نمی شدند. ما نباید تنها از مردم ایراد بگیریم، کار مردم که جاده سازی و پل سازی نیست. بودجه ها باید در راه درست خرج شوند.