نتایج هر انتخابات سالمی بستری برای تحلیلی جدا از علاقه و گرایش به گعده و دسته و گروهی خاص است و استوار و برگرفته از جامعه، برای جامعه است. روند دموکراسی خواهی در ایران - همچون یک دوی امدادی، از پس نزدیک به دو قرن- با تمام افتان و خیزان رفتن ها و زمینگیر شدن ها، امروز در جامعه ایران نتایج مشهود داشته است؛ جامعه ایران امروز به شعور، درک و کنش سیاسی به موقع رسیده است. شعوری که بلوغش را در آهسته و پیوسته قدم برداشتن می توان مشاهده کرد. درکی که فهمش از طریق تماشای منش سیاسی جامعه در همین انتخابات میسر است و کنش سیاسی ای که تحلیلش از طریق فهم جامعه در پرهیز از خشونت و توسل به صندوق رای حاصل می شود. جامعه ایران امروز از هیاهوی دلواپسان به خود نمی لرزد، مسیر خود را در سنگلاخ های تاریخ سیاسی طی می کند و به آرامی به انتظار نتیجه اش می نشیند؛ حرکت این جامعه را امروز می توان با مسیر رودخانه ای مقایسه کرد که از لابه لای سنگ ها، سدها و موانع، به هر نحوی عبور می کند و مسیرش را به سوی دریا طی می کند. نکته حائز اهمیت این روند اجتماعی نیز در این است که با وجود نگاه به امروز و تلاش برای رفع مشکلات زندگی در ایران، نگاهی درازمدت نیز در خود دارد؛ نگاهی که به آینده می نگرد و خود را جزئی از مسیر تاریخی می داند، نگاهی که لزوما نتیجه را در زمان حیات خویش نمی بیند و بر بلوغ تاریخ سیاسی این جامعه نشسته در کوران حوادث، تاکید می ورزد. زنده یاد هدی صابر در مطلبی با تیتر «قضاوت حداکثری با اطلاعات حداقلی بدون جست و جو گری نقلی از حنیف نژاد» می آورد که این روزها زمزمه اش خالی از لطف نیست: «برای آنکه یک سانتی متر مکعب خاک در کف اقیانوس رسوب کند، یک میلیون سال زمان مصرف می شود. طبیعت پرحوصله است، ما نیز باید صبر و حوصله پیشه کنیم.» مفهومی که امروز در حرکت طبیعی جامعه ایران مشهود است؛ تلاش برای عدالت.