سیستم سنتی غرق آبی در کشاورزی، سیستم قدیمی است که در آن ناگهان آب را به روی زمین کشاورزی باز می کنند تا سرازیر شود و محصولات را سیراب کند. این سرازیری آب به روی زمینی که در آن کشت شده، غیرقابل کنترل است. آب هدر می رود و مقادیر زیادی هم از جایی دیگر سرباز می زند و هدر می رود...

حالا حکایت برخورد با پدیده های تکنولوژی در جامعه ایرانی هم شبیه این سیستم سنتی غرق آبی است. برخوردهایی که ناگهان سرازیر می شود و به توجیه جلوگیری از یک سری مشکلات و مراقبت است، اما در نهایت آسیب های آن از جایی دیگر بیرون می زند. پیش تر هم این رفتارها وجود داشت. رفتارها و تصمیماتی غیرکارشناسی و عجولانه که روزی روزگاری درباره نوار کاست، ویدیو، فکس و ماهواره بود، امروز به سایت های مجازی و اپلیکیشن ها رسیده. برخوردهایی که هیچ توجهی به نیاز رسانه جامعه ایرانی در سال 1396 ندارد و همچنان به مردم شبیه مردمی که در صدسال گذشته و بدون این نیازها زندگی می کردند، نگاه می کند. چنین برخوردهایی در نهایت آسیب خود را به جامعه وارد می کند. آسیبی که بارها و بارها گفته شده و هشدارش هم داده شده. مراقبت رسانه ای باید به عهده کارشناسان رسانه باشد. به عهده متخصصانی که دانش ارتباطات دارند و می توانند طراحی مناسبی برای توزیع رسانه داشته باشند. اما وقتی رسانه را از دست متخصصان و کارشناسانش خارج می کنیم، به روش های سنتی و عجولانه محدود می کنیم و به اینکه بالاخره این نیاز در عصر تازه به شکل دیگری تامین می شود بی توجه می مانیم، نمی توانیم منکر آسیب های بعدی آن هم باشیم.