بی تردید سخن گفتن از استاد محمدعلی بهمنی غزلسرای شهیر معاصر در چند سطر خلاصه نمی شود. صدای شعر او از حنجره خوانندگان بسیاری به گوش می رسد اما حرف های دلش را آنجا که می گوید: «دلم برای خودم تنگ می شود، آری / همیشه بی خبر از حال خویشتن بودم» در میان اشعار پنهان کرده است.

او را شاعر مهربانی می نامند و حالا در هفتاد و پنجمین بهارزندگیش با همان شور وعشقی که در اشعارش نیز به چشم می خورد از هفتاد و پنج آرزویش می گوید و با نگاه مهربانش و لبخندی که برلبانش جاری ست مهم ترین خواسته دلش را برای مردم کشورش می خواهد و می گوید اگر بخواهم از میان آرزوهایم یکی را انتخاب کنم باید بگویم آرزویم این است که همه مردم دنیا بخصوص مردم سرزمینم برخلاف دوران گذشته سالی دلخواه داشته باشند.