سال 1944 ادموند ویلسون، نویسنده و منتقد ادبی در مجله نیویورکر مقاله ای با عنوان «چرا مردم داستان های کارآگاهی می خوانند؟» منتشر شد. ویلسون که در آن زمان برای پوشش بمباران متفقین بر فراز آسمان آلمان عازم سفر بود، احساس می کرد در دوازده سالگی، دورانی که در آن داستان های استادان نخستین ژانر کارآگاهی از جمله ادگار آلن پو و آرتور کانن دویل را خوانده بود، این ژانر را آموخته است. اما هر کسی را که می شناخت ظاهرا به این داستان ها معتاد شده بودند. همسر ویلسون در این دوره، ماری مک کارتی، عادت داشت رمان های محبوب کارآگاهی را به رفیق مهاجر شان، ولادیمیر ناباکوف توصیه کند: او داستان کارآگاهی «طعمی برای عسل»