کم کم به روزهای انتخاب دوازدهمین رئیس جمهور و انتخابات پنجمین شورای اسلامی شهر و روستا نزدیک می شویم و گروه ها و احزاب و افرادی با برنامه یا بی برنامه، وارد عرصه می شوند و ثبت نام می کنند.

گویی همچون برخی مسئولان که اول از باغ و بوستان می گویند و بعدا انکار و تکذیب و یاسکوت می کنند، بازار شعار و شایعه داغ است و کنترلی برآن نیست. افرادی به جای ارائه برنامه های مدون و مستحکم تنها به شعارهای عوام فریبانه زیبا و میان تهی بسنده می کنند و خود را برای پذیرش مسئولیت و انتخاب شدن جلو می اندازند. اگر بتوان تحلیل جامعه شناختی این پدیده نامبارک را به اهلش سپرد ولی در همین حد می توان شیوع نوعی خودشیفتگی