گاهی باید باور کرد بی رحمی در ذات این گیتی گرد بال و پر گرفته و احدالناسی نمی تواند با قاطعیتی محض خود را با این اتمسفر بعضا نامهربان غریبه بداند.

ستاره سال های نه چندان دور استقلال دیگر تحمل زخم های لسانی این و آن را به جان نخرید و فروردین را به نقطه پایان سال های حضور خود در میادین فوتبالی انتخاب کرد. تلخی وداع آرش برهانی با مستطیل سبز از این جهت غیر قابل هضم است که تا همین چند بهار و زمستان قبل نام او در ردیف محبوبان بی چون و چرای باشگاه قرار داشت و با هر گل و هر فرار وی آدرنالین خون آبی دوستان بالا و پایین می شد. شماره 9 سابق آبی های پایتخت چه آن هنگام که در زمین مسابقه با گل ها و فرارهای مثال زدنی اش از تیفوسی ها دلبری می کرد و چه آن موعد که با بی مهری تمام به حوالی پیکانشهر تبعید شد، هیچگاه سیاهی اسکناس را با عشق به پیراهن محبوبش تاخت نزد و پول را دلیلی برای فرار از مسوولیتش قرار نداد. اینکه چرا افرادی طی سال های اخیر برهانی را به سیبل انتقادات و دشنام های خود تبدیل کردند و خارج از محدوده انصاف دست به تخریب وی زدند می توان به هزار و یک اما و اگر مرتبط کرد و دلایل آن را زیر سقف منفعت طلبی به نظاره نشست. چسباندن انگ کم فروشی به وی را نمی توان در ذیل هیچ منطقی به بررسی گذاشت چراکه پسر تند و تیز آبی ها در بسیاری از برهه ها که منتقدین امروز نیز به آن واقف اند، به تثبیت تعصب و غیرت خود به نام استقلال پرداخت. بر همین اساس نمی توانیم به خود اجازه دهیم، با اتکا به حرف های تازه ازره رسیده های فوتبال، دست به تخریب باور چندین ساله مان نسبت به آرش برهانی بزنیم. هرچه هست خداحافظی ناگهانی و تلخ برهانی از فوتبال این سیگنال را دوباره به اذهان خاص و عام هوادار این رشته مخابره کرد که فوتبال بی رحم تر از آن چیزی است که تصورش را می کنید.