سعید رضایی، مربی تیم ملی والیبال، یک هفته بعد از کار با کولاکوویچ، راضی است؛ راضی است از این که قدم در راه جدید و سختی گذاشته است. خوشحال از این که کار یاد می گیرد: «قبلا کار با تیم ملی را تجربه نکرده ام، اما با تیم امید کار کرده بودم. حضور در تیم ملی پیشرفت است، اما کار در امید یعنی گرفتاری و پسرفت. من چهار سال زحمت کشیده ام و حالا خوشحالم دستیار کولاکوویچ در تیم ملی هستم. به خاطر این که کار یاد می گیرم.»

هرچند مربیگری در تیم ملی ممکن است ریسکی باشد، اما رضایی می گوید: «حضور در تیم ملی افتخار است. آدم می آید که کار کند تا بهترین نتیجه را بگیرد. کار با کولاکوویچ در تیم ملی شرایط جدید و سختی است. اگر به خاطر سختی قبول نمی کردم، می شد فرار. ولی والیبال مبارزه است، باید تا آخرین پوئن جنگید. از طرفی من اخلاقی دارم که یا کاری را قبول نمی کنم یا اگر قبول کنم تا آخر کار به تلاش فکر می کنم.»

رضایی که به دلیل مشغله و مشخص نبودن جایگاهش در تیم امید، همکاری با این تیم را رد کرد، فکر نمی کرد دستیاری کولاکوویچ به او پیشنهاد شود: «روزی که برای صحبت به فدراسیون رفتم، می دانستم دو جایگاه بیشتر نیست؛ تیم ملی و تیم امید. وقتی تیم امید را به خاطر مشخص نبودن جایگاهم و گرفتاری کاری قبول نکردم دیگر به تیم ملی هم فکر نمی کردم. زیرا می دانستم کادر تیم ملی تقریبا تکمیل است و تنها یک دستیار مانده بود.»

مربی تیم ملی از انگیزه زیاد اردونشینان در تمرینات می گوید: «نکته جالب در اردو، انگیزه خیلی زیاد بازیکنان با تجربه و جوان است. حضور باتجربه ها هم حس رقابت جدی را بین اردونشینان بیشتر کرده است. حتی سعید معروف، کاپیتان تیم هم خیلی حرفه ای تمرین می کند و نمی گوید من کاپیتان هستم.»