شخصیت های منفی از جایگاهی ویژه در آثار نمایشی داستانی برخوردارند. به تعبیری شاید بتوان این طور گفت که اگر شخصیت های اصطلاحا منفی در سیر داستان وجود نداشته باشند، دیگر مثبت بودن شخصیت های دیگر و بویژه قهرمانان هم خیلی به چشم نمی آید و بدون شک از جذابیت قصه کاسته می شود.

این موضوع از داستان و آثار مکتوب گرفته تا مجموعه های نمایشی و سینمایی از کارکردی تاثیرگذار برخوردار است. شخصیت های منفی همیشه خود به عنوان عنصری منفور و دوست نداشتنی، فدای دوست داشتنی تر دیده شدن شخصیت های مثبت می شوند و این تاثیرگذاری گاه تا آنجاست که مخاطبان حتی از بازیگر ایفاکننده آن نقش در زندگی واقعی اش هم بدشان می