همزمان با سالگرد تولد قیصرامین پور، جشن تولدی برای این شاعر در انتشارات «سروش» برگزار شد تا هم یادی از قیصر شود و هم اعلام رسمی آغاز به کار دوباره «سروش نوجوان». مجله ای که قیصر و دوستانش آن را متولد کردند، به ثمر رساندند و ناگهان با روی کار آمدن یک مدیریت تازه و رسیدن آدم هایی دیگر به راحتی و به سادگی آن را از دست دادند. پایان «سروش نوجوان» برای قیصرامین پور پایان تلخی بود. پایانی که او را داغدار و ناامید کرد و دیگر این فرصت را به دست نیاورد که روزگار خوشبختی و پروبال گرفتن فرزند فرهنگی اش را ببیند. اما مراسمی که صبح روز شنبه برای قیصر برگزار شد، مراسمی برای یادآوری تمام این اتفاق ها بود. مراسمی که در آن و به زبان مصطفی خرامان به این ماجرا هم اشاره شد و سوالی تکراری، کلیشه ای و همیشه بی جواب را بازهم پررنگ و مشخص کرد. سوالی که می پرسد چرا تا زمان زنده بودن آدم های موثر و دلسوز قدر آنها را نمی دانیم، ساخته های آنها را خشت به خشت خراب می کنیم و در روزگاری دیگر دوباره سراغ آنها بازمی گردیم و این بار قدر و ارزش نداشتن آنها را می دانیم؟