تهران شهری قابل زیست نیست. سال ها است از ظرفیت زیست محیطی خود فراتر رفته و به شهری بیماری زا تبدیل شده است. شهرتهران جایی برای سالمندان، کودکان، معلولان و اقشار آسیب پذیر نیست. تهران جایی برای پیاده و دوچرخه ندارد. تنها انبوهی از پوستر ها و تبلیغات شهر دوستدار سالمند و کودک دارد. پیادگان به دلیل نبود پیاده روها ناچار به عبور از لابه لای خودروها هستند (و به عنوان راه حل به زیر گذرها فرستاده می شوند)و درختان هرروز برای تجاری سازی قطع می شوند. باغ ها وپارک ها فروخته می شوند و این چنارستان خوش آب و هوا درحسرت یک نفس خوش است. از همه غم انگیزتر اینکه، تهران و هرآنچه در آن رخ می دهد الگوی توسعه در