درست روزی که مایلی کهن با بدترین لحن به خبرنگار انزلی می تاخت و از برهانی به عنوان بازیکن «توی قبری» یاد می کرد، مهاجم استقلال در 90 از تفاوت مربیگری دنیزلی و رفتار فوق العاده ا ش می گفت که چگونه در یاد او مانده. مایلی کهن با ملوان هفته های قبل می توانست، خیالش از صعود راحت باشد اما در بازی های بزرگ باخت و در حساس ترین روز، مقابل حریف، متوقف شد تا دیگر شانس صعود در دستان خودش نباشد. او به جای اینکه قدرت استدلالش را بالا ببرد، قدرت فریادش را بیشتر می کند. پیشکسوتان پرسپولیس عجیب هستند. مایلی کهن در انزلی اینگونه است و در تهران، فنونی زاده و شاهرودی به برانکو می تازند و پیوس، طرف رضاییان را می گیرد و استیلی از اعتقادش به زیاد ماندن مربی خارجی حرف می زند. از مایلی کهن بودن تا درخشان شدن، کار سختی نیست. اعتراض کردن و فرار از پاسخگویی. افرادی که نباید از آنها «انتظاری» داشت اما همیشه آماده حضور هستند. ملوان با هزینه بیش از 6 میلیارد در لیگ دسته اول، بدون یک روز تاخیر در پرداخت ها، نباید صعود کند؟ چرا ملوان در بازی های بزرگ موفق نبود و حساس ترین امتیازات را از دست داد؟ این حجم از عصبانیت و تندی، محصول چیست که «ما» باید شاهدش باشیم؟