چطور ممکن است فراموش کرده باشم؟ این نخستین سوالی بود که به ذهنم رسید. گوشی را که یک یادآوری ساده با یک پست ساده توییتری به من کرده بود، پرت کردم گوشه ای از عصبانیت و عذاب وجدان، مدتی میخکوب به سقف ماندم. یادم رفته بود که که سوم اردیبهشت چه روزی است. یادم رفته بود که سه سال پیش در همین روز با بغض نشستم در اتاق سردبیری و در جمع همکارهایی که می شناختند یا نه، درباره حسین قندی حرف زدیم. سه سال پیش در همین روزهای بهاری بود که خبر رسید راحت شد و رفت. که دیگر نه آلزایمر درد حسین قندی بودن را صد چندان می کند و نه تمام آنچه روزگار برای یک روزنامه نگار می خواهد و از ترس عریانی واقعیت، مدام او را از همه جا دور می کند: از تحریریه ها، از دانشکده ها، از آدم های مشتاقی که دانستن را حق خود می دانند و رسالت اطلاع رسانی را به او می سپارند.