راهنمایشان گفته که باید بی حرکت در جای خود بایستند. پنج پناه جو در تاریکی شب در جنگلی، درست در آستانه عبور از هفتمین مرز پیش رو قرار دارند و در لحظه مرگبار میان فوریت جلای وطن و غیرممکن بودن سفر به سرزمینی دیگر متوقف شده اند. حرف های آنان در قالب متنی شاعرانه و از میان گفت وگوهایی که آهسته زمزمه می کنند، صداهای دوردست و صدای زوزه باد شنیده می شود: مادری با نوزادش که از نابسامانی های افغانستان فرار کرده است؛ پسری جوان که حاضر به انجام خدمت سربازی نیست؛ مردی که از همه چیز خود گذشته تا نزد معشوقش برود؛ زوجی افسرده که در جست وجوی یک زندگی بهتر هستند – آنچه آنان را به یکدیگر پیوند می زند امیدی است