معمولا می گویند با مدرنیسم متوجه می شویم که دیگر نمی توان به ثبت سادۀ واقعیت روی آورد؛ باید به سراغ واقعیت درونی رفت و با درک جدیدی از زمان، ذهن شخصیت ها را کاوید، چراکه واقعیت در جهان مدرن پس از جنگ جهانی و آشوب های آغاز قرن بیستم از دست رفته است. طبق این دیدگاه، در این جهان دیگر هیچ ارزش عمومی و عینی ای نیز در کار نیست و آنچه می ماند مشتی ارزش های ذهنی است: «ارزش های عمومی رمان دورۀ ویکتوریا در رمان مدرن جای خود را به مفاهیم شخصی تری از ارزش دادند که بیشتر متکی بر ذوق و حس تشخیص خود رمان نویس اند» (رمان قرن بیستم، دیوید دیچز، جان استلوردی، «نظریه های رمان»، ترجمه حسین پاینده). طبق این خوانش