در حالی که انتخابات به شمارش معکوس افتاده و به روز سرنوشت ساز نزدیک می شویم، هرکسی به هر نحوی و با هر وسیله ای، هرطور که می تواند و با هر روشی که بلد است به هر ضرب و زوری می خواهد دیگران را به شرکت در انتخابات دعوت و نامزد خودش را به چشم و چال و گوش و حلق و بینی و قلب مان داخل کند. گذشته از دوست و آشنا و دربان اداره که یواشکی ساندویچش را می خورد، راننده تاکسی که وسط راه دربست سوار می کند و مسیرمان را دور می کند و حرف می زند تا سرمان گرم بشود، منشی دکتر که با تلفن بلند صحبت می کند تا همه بیماران داخل اتاق انتظار بشنوند، گذشته از همه اینها، تلویزیون و رادیو و گروه های تلگرامی و صفحه های اینستاگرام که یک شبه تغییر کاربری می دهند هم مستقیم و غیرمستقیم و نیمه مستقیم نامزد خودشان را بهمان معرفی می کنندش، طوری که بعضی وقت ها این معرفی این قدر زورکی است که نه تنها با نامزدشان آشنا نمی شویم که حتی می خواهیم سر به تن خیاری که می خورد هم نباشد. یکی از روش های شناخت بهتر و بدون شائبه هر نامزد همین مناظره هایی است که یکی اش را دیدیم و کیف کردیم،ولی کاش در این مناظره ها نامزدهای محترم دقیق برنامه ها و هدف ها و راه های مورد نظرشان را برایمان تفکیک می کردند. نه اینکه ایده آل هایشان را به جای برنامه و هدف هایشان را به عنوان راهکار و خواب هایشان را به اسم وضع موجود به خوردمان بدهند. بعید نیست در مناظره بعدی شاهد این صحنه باشیم:

مجری: «استاد، شما چه جوری می خواهید یارانه ها را دو یا سه برابر کنید؟» کاندیدا: «خیلی راحت، عدد یارانه ها رو ضرب در دو یا سه یا حتی عددهای بیشتر می کنیم.» مجری: «گویا قصد دارید برای تمامی بیکارها هم اشتغالزایی کنید؟ چطوری؟» کاندیدا: «اون که آسون تره، همه شون رو می ذاریم سر کار» مجری: «پس برنامه هاتون درباره هنر، رسانه، جوانان، اعتیاد، ازدواج، مسکن، ورزش، محیط زیست، ریشه کن کردن فساد و سایر موارد رو هم اعلام بفرمایین» کاندیدا در حالی که پلکش می زند، لیوان آب را سر می کشد و به دوربین زل می زند: «همه این موارد در فضای مجازی نوشته شده، همونجا بخونید و لایک بزنید و شیر کنید.»