در حوزه مدیریت شهری هدفی با عنوان توسعه پایدار تعیین می شود. مهم ترین پارامتر توسعه پایدار، درآمد پایدار است که محورهای آن بر اساس توسعه برنامه ریزی شده و عقلانی و بر اساس حفظ محیط زیست و در نظر گرفتن مسائل اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و همچنین متکی به عدالت اجتماعی است.

تاکنون شهرداری تهران به درآمد پایدار نرسیده است و حدود 20 درصد از درآمد شهرداری پایدار و نزدیک به 80 درصد آن ناپایدار است. نکته مهم در این میان این است که بیش از 50 درصد درآمد شهرداری از فروش تراکم تامین می شود. برخی از شهرداری های شهرستان ها نیز به جنگل فروشی روی آورده اند. وقتی در توسعه پایدار سخن از حفظ محیط زیست به میان می آید، این موارد نیز در بر گرفته می شود. در سایر کلان شهرهای جهان فروش تراکم پدیده ای بی سابقه است. اگر در تهران ساخت و ساز صورت نگیرد، شهرداری حتی حقوق و دستمزد کارمندان خود را نیز نمی تواند پرداخت کند. در حال حاضر که صنعت ساختمان در رکود به سر می برد، 50 درصد منابع درآمدی شهرداری از ساخت و ساز به دست می آید و مابقی آن از سایر محل ها تامین می شود. بودجه سالانه شهر تهران هفده هزار میلیارد تومان و بدهی های آن نزدیک به 20 هزار میلیارد تومان است که رقمی غیر قابل باور است.

از سوی دیگر به عقیده کارشناسان شهرداری در هزینه های خود نیز شفافیت ندارد. همچنین هزینه حقوق و دستمزد کارکنان شهرداری به دلیل تعداد بیش از اندازه کارمندان، بخش قابل توجهی از هزینه های شهرداری را تشکیل می دهد. نگاه سیاسی حاکم بر مدیریت شهرداری، حدود 30 هزار نیروی کار فراتر از نیاز شهرداری را جذب کرده است. در این میان نقش شورای شهر تعیین کننده بوده و انتخابات شورای شهر در روزهای آینده و ترکیب احتمالی آن مشخص کننده آینده شهر تهران است. همچنین بسیاری از فعالان سیاسی و کارشناسان مدیریت شهری معتقدند ریشه بسیاری از نابسامانی ها در ساختار سیاسی ایران نهفته است که نشات گرفته از فضای حاکم بر سال های تصویب قانون اساسی است. در این پرونده کارشناسان مدیریت شهری به موضوع مدیریت اقتصادی پایتخت پرداخته اند.