یاد یکی، پس از سال های سال یک باره سر می رسد. یاد آقا مهدی همین جور آمد و با خود صبح مرا آورد. با غروب های بی خستگی و شب های شاد و جولان دادن با دوچرخه در خیابان های خاکی و جریان بی شتاب و صبور مادی ها در رگ گل آلود کوچه ها. زیر سایه درخت های غافل از خشکسالی. اصفهان سال های جنگ را آورد. و کمی نان، گرانی، ناامنی، و سربازان خارجی و دختران آفت زده فراری را.