شبی از شب های داغ مرداد ماه بود. شبی که در اورژانس موتوری شیفت بودم و پایان ساعت کاری ام هشت و نیم شب بود.وقتی به اتاق فرمان اعلام کردم که زمان کار من تمام شده و در حال ترک محل استقرار هستم، به من اعلام شد چون واحد امدادی مستقر در محل مرکز، ماموریت است باید همچنان در محل مستقر باشم. محل استقرار امدادموتوری در منطقه ای بین پل مارنان و پل فلزی بود. شب آرامی بود، مردم از فرط گرما به بوستان ها پناه آورده بودند و سکوت و آرامش خاصی در محل بود. اما ناگهان در یک لحظه احساس کردم در سیاهی شب چیزی از روی پل فلزی در آب رودخانه زاینده رود افتاد. چیزی که شبیه یک آدم بود.