سکوت و تعلیقی طولانی در سالن جاری می شود، تنها چند چراغ شمعی در راهروهای دکور روشن شده اند و صدای پچ پچ چندنفر شنیده می شود. شنگول و منگول و حبه انگور هستند که از شنیدن صدای مشتی که به در می کوبد ترسیده اند. قصه قصه شنگول و منگول است اما انگار مامان بزی تصمیم گرفته با آقا گرگه ازدواج کند. این تصمیم ابتدا فضایی مضحک در ذهن ایجاد می کند. اما خب فقط غیرممکن غیرممکن است. کم کم وصلت گرگ و بز را باور می کنی. اما قصه به این شیرینی ختم نمی شود، فضایی که «بی پدر» ساخته است سرشار از روحی جهنمی است، سرشار از تعلیق هایی که تماشاچی می ماند که آیا می شود یک نمایش تا این اندازه به عمد تماشاگر را آزار دهد؟!