چهل سال بیشتر است که با کسی دست به یقه نشده ام و دعوا نکرده ام. قبلش اما در محله ای زندگی می کردم و در مدرسه ای درس می خواندم که هفته ای یک دعوا سهمیه ام بود. با هر قد و هیکلی و سر و شکلی، ناگزیر بودیم از کتک کاری و لات بازی. سر چیز های الکی بادمجان می کاشتیم پای چشم هم و حرف های زشت –خیلی زشت- می زدیم به هم... من اما اعتراف می کنم که جنم دعوا نداشتم. نه کتک خور قابلی بودم نه بلد بودم بزنم. صرفا برای اینکه رسوا نشوم، همرنگ جماعت شده بودم و در هنگامه نبرد عقب نمی نشستم اما هر کس می دید می فهمید که خداوند مرا برای دعوا نساخته: تو بگو برای چه ساخته؟ به تجربه دریافته بودم که سطح دعوا را فرد ضعیف