هنر شریعتی این بود که توانست در درون گفتمان خود پیرامون یک هویت، سمفونی ایجاد کند و در سمفونی هویتی بنوازد. یعنی در تحلیل نهایی، اجزای مختلف به زیباترین و مهیج ترین شکل خود، در زیباترین روح پرستنده اش در یک سمفونی می نواختند. او می خواست این روح پرستنده را حفظ کند. این روح پرستنده، این هویت را از ایسم های مدرن مصون نگه دارد، از ماشینیسم، رشنالیسم، هیومنیسم، ساینتیسیسم و سکولاریسمی که به نام مدرنیزه شدن ایجاد می شود. او دلمشغول این فاصله است. دلمشغول این است که باشی، بتوانی به تعبیر «رانسیر» به جای خود، برای خود، به زبان خود، سخن بگویی. در رانسیر این اوج سوژگی است.