«امید» به دو صورت در ادیان لحاظ می شود؛ نخست اینکه همه ادیان نوعی تزریق کننده امید به انسان ها هستند به این صورت که نهایت زندگی بشر و سرانجام دنیا را در وضعیت مطلوبی تصویر می کنند. به عبارتی، در ادیان، نوعی خوشبینی به «آینده تاریخ» انعکاس داده می شود که از تحقق جامعه آرمانی خبر می دهد.

دوم، به گونه ای دیگر نیز می توان امید را دید و آن رابطه «ایمان» و «امید» است.

بر اساس منابع دینی ما، امید مقوله ای اساسی در فرآیند ایمان است. ایمان با امید و آن چیزی که تحت عنوان «رجاء» که به نوعی در خود، مولفه «انتظار» را نیز دارد، به هم گره خورده اند؛ ایمان با انتظار و امید شکوفا می شود. بر این اساس،