«دلم برایش سوخت، این را مطمئن ام وگرنه بدیلی، مدیر انتشارات بدیلی از آن آدم ها نیست که کنار لحاف بخوابد، همیشه وسط است. غیر از این باشد، به دم ودستکی که راه انداخته باید شک کرد. پا روی پا انداخت، سیگاری چاق کرد و با شست و انگشت کوچک گوشه ی حکم جلبم را گرفت، با دست دیگر تا کرد و توی جیب پیراهن کنار چک برگشتی گذاشت. جان و ارواح و خاک همه حی و امواتش را وسط کشید که مطمئن ام کند اگر تا هفته ی دیگر قسط دوم را ندهم، جایم گوشه ی زندان است. دل سوزی هم دارد، خاص اگر ناظر چاپ باشی. سه ماه پیش بود. خیر سرم خواستم حرف صفحه بند را گوش کنم و از تکنولوژی عقب نمانم. من را چه به ورد دو هزاروده و این دیزاین...»