قرار بود نیمه های سال 2016 تازه ترین اثرش «24 فریم» را روی پرده ببرد اما سرطان مهلتش نداد. پس از درگذشتش این پروژه تجربی آخرین اثرش نام گرفت و قرار است در بخش رویدادهای هفتادمین سالگرد جشنواره بین المللی فیلم کن نمایش داده شود. روز گذشته فیلم استیج نخستین تصاویر از اثری را که بی شباهت به نغمه وداع نیست، منتشر کرده است. کیارستمی درباره آخرین فیلمش گفته بود: «همیشه به این فکر می کنم که هدف هنرمند از توصیف حقیقت یک صحنه چه مقدار باید باشد. نقاشان تنها یک قاب از حقیقت را به دست می دهند و چیزی پیش از آن و پس از آن وجود ندارد. برای «24 فریم» تصمیم گرفتم از عکس هایی استفاده کنم که طی این سال ها گرفته بودم. چهار دقیقه و سی ثانیه از آنچه خیال می کردم پیش و پس از هر عکسی که گرفته ام، روی داده است در آن گنجاندم.» عباس کیارستمی 75 ساله بود که در مسترکلاس جشنواره فیلم مراکش خبر از ساخت فیلم «24 فریم پیش و پس از لومیر» داد. گفته بود: «پروژه ای تلفیقی براساس 24 فیلم چهارونیم دقیقه ای است که طی سه سال گذشته کارگردانی کرده ام.» هر کدام از فیلم ها از یک صحنه ثابت بر مبنای پنج نقاشی و نوزده عکس تشکیل شده است. او با استفاده از تکنیک های پرده آبی به این تابلوها جان بخشید و بدین طریق بعد زمان را به تصاویر ثابت داد. کیارستمی رویای نقاش شدن در جوانی را الهامی برای ساخت این فیلم می دانست. رویایی که با فقدان استعداد او مواجه می شود و در عوض مجموعه ای از اتفاقات تصادفی او را روی صندلی کارگردانی می نشاند. در این مسترکلاس دو فیلم کوتاه از «24 فریم» را روی پرده نمایش برد که نخستین آن براساس نقاشی «خوشه چین ها» (1857) اثر ژان فرانسوا میله بود. در این فیلم سه زن کشاورز پس از برداشت محصول، در حال برداشتن دانه های گندم از روی زمین هستند. کیارستمی این نقاشی را برای شروع پروژه خود انتخاب کرده بود چرا که «خوشه چین ها» یکی از آن نخستین نقاشی هایی است که دیده بود و در شانزده سالگی سعی کرده بود نسخه ای از روی آن بکشد.