پوست خشکیده و دندان های خراب، پیری زودرسی که هیچ شبیه گرد پیری نیست که از گذر زمان بر چهره نشسته باشد؛ پیری ای که شبیه آوار شدن وهم و خیال بر واقعیت زندگی است.

انگار روحی پیر، جوانی را تسخیر کرده باشد. دست های کبره بسته و پشتی خمیده، همه لاغر و تکیده، همه با چشمانی که تربیت شده اند وهم را ببینند؛ به گود نشسته و مخمور، گیج و دودو زنان در حدقه. اذان که می گویند، آنها پشت یکی از پارکینگ های بازار جمع می شوند؛ جمعی آستین بالا زده و به مسجد می روند و جمعی درست در جهت خلاف سر پیچ کپه می شوند و آستین ها را بالا می زنند و ابزارهای کارشان را در می آورند. روشن می کنند و می جوشانند و بو می کشند و با سرنگ در رگ فرو می برند. انگار ساعت مصرف را به آنها اعلام کرده اند.