جواد نکونام عجله دارد. می خواهد زود به جایگاه ایده آلش برسد. می خواهد هرچه زودتر روی نیمکت، مثل وسط زمین، بزرگ باشد. دیده شود. خوانده شود. او مثل بسیاری از ستاره های فوتبال ایران، تفاوتی بین نیمکت مربیان و زمین چمن قایل نیست. تلاش هایش، نوع رفتارش، نگاهش به اطرافیان و حضورش نشان می دهد تمایزی میان آن شغل و این شغل قایل نیست. برای همین در روزهایی که حتی روی نیمکت تیم ملی هم ناکام ماند، برای تراکتورسازی دورخیز کرده است. برای حضور در بالاترین سطح باشگاهی ایران. شاید الگویش علی دایی باشد. مثل او، کاپیتان تیم ملی بود. او هم زود به نیمکت رسید و جتی تا تیم ملی هم جلو رفت. بازیکنان بزرگ ایرانی، کمتر مربیان خوبی روی نیمکت می شوند. عطش برای حضور دارند و پله های پیشرفت را درست طی نمی کنند. بالا و پایین نیمکت را نمی بینند. سختی هایش را نمی چشند. نمی آموزند و کمتر یاد می گیرند. تجربه کمی دارند. کاش قدر خودشان را بدانند و تا می توانند بیاموزند. دور بمانند و ببینند. پخته شوند. بزرگ شوند. آن گاه به جای ورم رگ گردن روی نیمکت، با آرامش فوتبال شاگردان شان را می بینند و هواداران از فوتبال شان لذت می برند.