قطب الدین صادقی و بهرام بیضایی همواره به تاریخ ایران اهمیت داده اند و براساس داستان های تاریخی و گاه عامیانه، نمایشنامه های ماندگاری نوشته اند. اینها پیروان فردوسی بزرگ هستند که هویت ملی زن و مرد ایرانی را در قالب تئاتر ارائه می دهند ضمن اینکه صادقی در انتخاب موضوع و فن نمایشنامه نویسی نیز بسیار ماهر است. تئاتر او، تئاتری متعهد، ملی و ماندگار است که بر شناخت جوانان از میهنشان می افزاید. آثار اقتباسی او از تاریخ، بخصوص موجب شناخت بیشتر رنج هایی می شود که نیاکان ما در طول تاریخ تحمل کرده اند. «مروارید» اقتباسی استادانه از تاریخ جهانگشای جوینی است؛ این کتاب، تاریخ نگاری حمله مغول به ایران است که هرآنچه در حمله تازی ها از بین نرفته بود را نابود کردند و ویرانی های بزرگی بر جا گذاشتند. مروارید علاوه بر اینکه به تسلیم اکثریت مردم در مقابل اقوام بیگانه اشاره می کند به زیبایی و ماهرانه با عوامل صحنه ای و بازی های زیبای بازیگرانش به مساله زنان و مقاومت آنها در برابر بیگانگان پرداخته است؛ مقاومت هایی که این روزها هم در منطقه خاورمیانه دیده می شود.

گروه جنایتکار داعش، آثار شکوهمند تمدن باستانی این منطقه را تبدیل به خرابه می کند. در گذشته غارتگران از سرزمین های خشک و بی آب و علف می آمدند تا نخست شکمشان را سیر کنند و سپس غنایم ملت را بربایند آنها باغها و مناطق حاصلخیز را با کشتار همگانی تصاحب می کردند و زنان مبارز را آزار می دادند. مروارید که می تواند نام قهرمان تراژدی مروارید نیز باشد داستان کیسه ای پر از مروارید است که تنها میراث به جا مانده از شاه و ملکه ای شهید است که بانوی شجاع ایرانی برای حفط آن، جانش را فدا می کند تا بتواند آنها را به ملتش برساند. این نمایش مانند هفتاد و هفت نمایش دیگر استاد قطب الدین صادقی است که برای نمایاندن خشونت وحشیانه متجاوزان به صحنه رفته است. دکوری بسیار مناسب و گویا در عین زیبایی، نور فنی و دقیق، لباس های مناسب زنان جسور و شجاع در نهایت زیبایی بر تن بازیگرانی شایسته این تراژدی که تماشاگران را به هیجان می آورند و موضوعی که ساعت ها پس از خروج از سالن تئاتر ذهن تماشاگر را به خود مشغول می دارد. برای آنهایی که به دنبال تئاتر ملی می گردند این گونه نمایش ها، نمایش واقعی شایسته این عنوان هستند.