پیش از انتخابات ریاست جمهوری، در یادداشتی در شبکه های مجازی نوشتم که دکتر روحانی پیروز قطعی این انتخابات خواهد بود. مبنای تحلیلم نه نظرسنجی ها و نه تحلیل های مبتنی بر روابط میان گروه های سیاسی، بلکه رقابت گفتمانی میان دو جریان اصلی اصولگرا و اصلاح طلب بود. این دو گفتمان به نوعی بیان کننده سرنوشت تحولات تاریخی ایران معاصر هستند. در کتاب های «تجربه تجدد» و «تاریخ فرهنگی ایران مدرن» این امر را بررسی کرده ام که مردم ایران از زمان مشروطیت به بعد در مسیر شکل دادن به نوعی «تجدد ایرانی» هستند. منظور از تجدد ایرانی این است که مردم از نوعی «ناب گرایی» دور شده اند و نه خواهان «ناب گرایی سنتی»؛ یعنی بازتولید هویت پیشامعاصر خود هستند و نه به دنبال «ناب گرایی لیبرال»؛ یعنی تولید نوعی هویت مدرن بر مبنای تجربه غرب می گردند.