ماه رمضان، ماه ضیافت است و خداوند بهترین فرصت را برای انسان فراهم کرده است، زیرا انسان روزه می گیرد.روزه یعنی همان خلوت گزیدن با خود. این ممکن است عزلت نباشد اما خلوت است. برای این خلوت شمرده می شود که من در غیر رمضان، اسیر مشتهیات و شهوات هستم و مشتهیات من، خود من هستند و من در این ماه از این ها فاصله می گیرم و در واقع با خودم خلوتی دارم که غیر از عزلت است.این زمان، یک ماه و زمان بسیار خوبی است که فرصت خلوت دست می دهد. این ماه، ماه خلوت با خداست. وقتی من با خودم خلوت می کنم و مشتهیات را کنار می گذارم، در واقع به خداوند نزدیک شده ام و با او خلوت کرده ام. این فرصت در ایام دیگر برای مردم عادی کمتر دست می دهد، اما برای اولیا همیشه هست. فرصت های این شب های پاک را که شب های نزول حقایق، رحمت، ارواح طیبه و ملائکه است با توفیق خداوند غنیمت بدانیم.ملائکه در این شب ها حضور دارند و حضورشان به این معناست که باب های شهوات بسته شده است. یعنی شیاطین کمتر فعال اند و ابواب به رویشان بسته شده است، زیرا شیاطین از راه مشتهیات وارد می شوند که در این ماه ابواب این مشتهیات به رویشان بسته است، از این جهت که شیطان، مجال فعالیت کمتری دارد، ملائکه نازل می شوند و این ماه، ماه نزول فرشتگان و وحی است.انسان در این ماه فرصت خوبی برای خلوت با خود دارد، خوب است که اخلاص پیشه کند. نه به عنوان یک نصیحت، بلکه می دانیم که اخلاص، بسیار خوب است و مظهر کامل اخلاص، حضرت امیرالمومنین (ع) است.از علی آموز اخلاص عمل / شیر حق را دان منزه از دغل. اخلاص، امری باطنی است و ممکن است گفته شود که ما به باطن حضرت امیر راه نداریم که بدانیم تا چه حد اخلاص داشته است. این درست است، اما در ظاهر به آن راه داریم و شرح زندگی آن انسان بزرگ عالم هستی را خوانده ایم.

اخلاص...