«از اول اصلا قرار نبود ماجرا این طوری پیش بره، اوایل که اصلا از خونه هم نمی ذاشتم بچه ها بیرون برن، سرم به کار خودم بود، به همه گفتم رفته ماموریت، رفته عسلویه کارگری، دختر بزرگ داشتم تو خونه و پسر تازه بالغ؛ نمی خواستم غرورشون جریحه دار بشه. پسرم بعد شش ماه درسش رو ول کرد و رفت کارگری. تا اینکه یکی از همسایه ها که داداشش تو زندون رجایی شهر بود، شوهرم رو دید، به صاحبخونه ام گفت، رفتن بهش گفتن که شوهرم مواد مخدر قاچاق کرده و زندانیه، صاحبخونه هم جوابم کرد، توی محل پیچید، هم شوهرم را از دست دادم هم آبروم رو... تقاص گناهی رو پس دادم که حتی روحم ازش خبر نداشت». زهره شالش را کمی جلو می کشد تا موهایش