جنگ با تولد اولین انسان آغازشد و با مرگ آخرین انسان پایان خواهد یافت. انسان درچرخه حضور ناخواسته اش دراین کره خاکی، حیران ناگزیر «آمدن» و «رفتن» خود است. دو سر تلخ «تولد»(نا خواستگی و نا دانستگی) و «مرگ» (ناخواستگی و دانستگی اما) همیشه می تواند «فرشته» درون اورا به «شیطان» برون او تبدیل کند!و کمترین نمود این به هم ریختگی شخصیتی آغاز پدیده ای شوم به نام «جنگ» است. جنگ با «خود» و داشته های انسانی و مهر ورزانه ی خود و جنگ با «غیر» برای حفظ نداشته های انسانی خود ودر ابعاد قومی و ملی، فاجعه غیر قابل کنترل تر و نتایج جنگ ها نسل سوز تر می شود حتی!

عکس معروف «هفته غم انگیز» که در یکی از خیابانهای شهر بارسلونای اسپانیا گرفته شده است نمونه تلخ از نتایج جنگ مستعمراتی اسپانیا در مراکش در سالهای آغازین قرن بیستم است. مردم در اعتراض به اعزام اجباری شهروندان جوان به جبهه هاست، جنگی که همچون بسیاری از جنگها با حمایت و توطئه کلیسای قدرتمند آن سالها برنامه ریزی و حمایت می شد؛ ولی این بار، خشم سازمان یافته مردم اسپانیا به شکلی نمادین و تاریخی در کشاندن تابوتها به خیابان و بیرون آوردن اجساد سربازان جوان در تصویری ماندگار به ابدیت پیوست.

ودر فاصله سالهای 1900 تا 1909 بود که با این قیام مردمی بنیان بیداد کلیسا فرو ریخت و در همین «هفته غم انگیز» بود که تعدادسی و شش کلیسا و صومعه قبل از استقرار آرامش و نظم در اسپانیا،با خاک یکسان شدو با یورش مردم، دارایی های غصب شده با حیلتهای مذهبی از چنگ کلیسا خارج و به دست صاحبان اصلی باز گردانده شد.

عکس «هفته غم انگیز» بار دیگر ثابت کرد که هیچ رسانه ای هرگز نمی تواند به قدرت یک عکس در کسری از ثانیه لحظات حساس و تاریخ ساز زندگی انسان معاصر را ثبت و ابدی کند.