سیدعزت الله ضرغامی در صفحه نخست اینستاگرام خود نوشت: غرق شدن کشتی تایتانیک در سال 1912، نتیجه غرور بیش از حد سازندگان آن بود که گفته بودند حتی خدا هم نمی تواند آن را غرق کند!

فیلم سینمایی تایتانیک از شاهکارهای جیمز کامرون است که با تدبیر روتوسکوپی خاص صداوسیما قابل پخش شد!

جلوه های ویژه این فیلم کم نظیر و به یادماندنی است.

حادثه تایتانیک درس های زیادی داشت.

آنچه برای من جالب بود اولویت دادن به نجات زنان و کودکان نسبت به مردان بود. سکانس های مرتبط با این تفکیک و مرزبندی فطری و انسانی در این فیلم دیدنی است و در عین حال پاسخ روشنی به کسانی است که «برابری جنسی» را بی اعتنا به امور فطری و صرفا به صورت مکانیکی و در برخی مواقع به صورت ابزاری مورد بهره برداری قرار می دهند.

از اشکالات مهم سند 2030، اهداف چهار و پنج با موضوع «آموزش» و «دستیابی به تساوی جنسیتی» است. موضوعات مهمی که براساس تفسیر آنان برای همه جوامع عضو الزام آور شده است.

به رغم ادعای مسئولان که این سند را در چارچوب ارزش های اخلاقی و فرهنگی پذیرفته اند، اشکالات فراوان و غیرقابل قبولی در چهار بخش ساختاری، محتوایی، فرآیندی و حقوقی نسبت به پذیرش این سند وجود دارد که به نوبه خود قابل بررسی است. اما سوال این است که:

1 چه الزامی برای پذیرش این سند وجود داشته است؟ آیا عدم تمکین به این سند مثلا باعث اعمال تحریم و از بین رفتن برخی منافع مردم می شد. «هزینه فایده» این تصمیم به چه صورت بوده است؟

2 با داشتن «سند تحول بنیادین آموزش و پرورش» که از افتخارات نظام است، چه نیازی به پذیرش این گونه توصیه های بین المللی وجود دارد؟

3 اصولا چرا متفکران و صاحب نظران تعلیم و تربیت از کشور ما نتوانسته اند در این نشست ها حضور پیدا کنند و دنیا را با تعالیم فطری، پاک و الهی که در اسلام به بهترین شکل مورد توجه است، آشنا سازند؟

4 رونمایی از سند «چارچوب عمل ملی آموزش 2030 جمهوری اسلامی ایران» در سال 95 و ابلاغ آن توسط معاون اول رئیس جمهور به تمام دستگاه های ذی ربط و تشکیل 30 گروه برای تحقق اهداف این سند و گزارش عملکرد به مسئولان یونسکو اصولا چه وجهی دارد؟