آن روزها که حبیب کاشانی، مدیر تیم امید ایران شده بود و حسابی برای این تیم خرج می کرد، تیم جوانان ایران با مشکل و درد دست و پنجه نرم می کرد. یکی از بازیکنان تیم جوانان ایران کفش پاره به پا می کرد.آن زمان تیم امید در اردوهای متعدد اروپایی به سر می برد و تیم جوانان برای بازی با لباس دست دوم، چسب به پیراهن ها می زد. آش آنقدر شور شد که کاشانی بخش کوچکی از امکانات وسیع تیم امید را به جوانان داد. تیم جوانان با همان امکانات اندک و بضاعت ناچیز به بحرین رفت و برای مسابقات قهرمانی آسیا آماده شد. رسیدن به نیمه نهایی و شکست 6 بر 5 از عربستان و صعود به جام جهانی جوانان در کره جنوبی، پایان کار جوانان در آن مسابقات بود. اما جوانان برای جام جهانی هم در قواره جهانی تدارک نشدند. آنها با حداقل ها به جام جهانی رفتند؛ ولی مردانه جنگیدند. ما برای حضور در چنین عرصه ای نیاز به ابزار داشتیم؛ ابزاری که از خود دریغشان کردیم. دو بازی برده را در جام جهانی واگذار کردیم تا مشخص شود هنوز مهیای ورود به فوتبال حرفه ای دنیا نیستیم. فوتبال شرقی و احساساتی ما باید از نظر روانی کنترل شود تا حرفه ای گری را بیاموزیم و این تنها یکی از کمبودهای ما در جیجوی کره بود. دیروز جدول مسابقات یک هشتم نهایی جام جهانی جوانان بسته شد و چقدر افسوس خوردیم وقتی متوجه شدیم از میان پنج تیم آسیایی تنها ایران و ویتنام حذف شدند و کره جنوبی، ژاپن و عربستان به دور بعد رفته اند.

دور از دایره اراده ما، این بازیکنان نوجوان و جوان هستند که آینده را شکل می دهند. آنها اعتبار فوتبال را می سازند اگر بخوبی ساخته شوند. می دانیم که توصیه بیهوده ای است؛ اما وظیفه داریم چند ماه و چند سال بعد را ببینیم چون مسابقات بعدی قهرمانی آسیا به سرعت می رسد. اگر آینده فوتبال ایران برای ما اهمیت دارد، موظفیم به رده ها توجهی ویژه داشته باشیم، آنها را خوب تدارک کنیم و کادر مجربی بالای سرشان قرار دهیم.