سیاستگذاری های حوزه اشتغال در طی دهه های گذشته از منطق خاصی پیروی نمی کند. تصور اینکه تنها با ارائه تسهیلات نقدی می توان اشتغال زایی کرد، وجه مشترک طرح های «خوداشتغالی»، «ضربتی اشتغال»، «بنگاه های زودبازده» و «رونق تولید» می باشد که از سال 1380 تا 1395 در دولت های هشتم، نهم، دهم و یازدهم اجرا شده و نتیجه ای جز شکست و به هدر دادن منابع مالی و تبدیل بیکاران به بیکاران بدهکار نداشته است.

از طرفی دیگر اشتغالزایی روستایی و عشایری در ایران دچار چالش های جدی تری است. تجربه بسیاری از طرح های توزیع اعتبارات خاص اشتغالزایی و کارآفرینی روستایی و عشایری، حاکی از انحراف بخش قابل توجهی از تسهیلات مذکور