به آسمان از لابه لای شاخه های درخت کاج نگاه می کنم، دست هایم به هم چسبیده اند و رو به آن بلند شده اند. کسی حواسش به من نیست. چیزی در سینه ام سنگینی می کند. حوصله هیچ کس را ندارم، هیچ چیز را. صدای درونم هم ساکت شده است، فقط نام او را نجوا می کنم. صدای اذان مغرب کوچه را پر کرده است و بوی نان تازه، حلیم و آش از سفره بلند می شود. دلم تنگ می شود برای همه سفره های افطار کودکی هایم، برای خاطره های دینداری و برای لحظه های ایمان. دختربچه های تازه روزه دار دور سفره نشسته اند و من از شرم توان نگاه در نگاه آنها را ندارم. سال هاست که من ترک روزه کرده ام. بارها و بارها روزهای نخست با رنج و عذاب از سحر و افطار