با وجود آنکه ما سال هاست تابلوی جامعه دینی و به تبع آن اخلاقی را بالا برده ایم و کم نیست مناسبت ها و شعائر مذهبی مثل ماه مبارک رمضان که در آن به تهذیب نفس و زدودن و پالودن روح از آلودگی ها و حرکت به سمت راستی و درستی تکیه می شود اما واقعیت آن است که احساس می شود مولفه های اخلاقی در این دهه ها نه تنها در جامعه ما - چه میان مدیران و نخبگان و چه بدنه - پررنگ نشده بلکه برداشت عمومی این بوده که ما شاهد پسرفت هایی در این زمینه بوده ایم.

به عنوان مثال احساس عمومی ما این است که دروغ گفتن با وجود پرهیز دینی و اخلاقی در جامعه ما بسیار راحت و سهل شده است و به نوعی شاهد رواج دروغ در میان لایه ها، طبقات، قشرها و روابط متنوع اجتماعی و سیاسی هستیم و شگفت آنکه گاه با عنوان کردن و جعل اصطلاحاتی چون دروغ مصلحتی کوشش کرده ایم که به توجیه ناراستی ها و کژی های درون و بیرون خودمان بپردازیم. پرسش این هفته فراخوان صفحه خوانندگان به این موضوع اختصاص دارد: به عنوان یک ایرانی چقدر این دغدغه را در ذهن و ضمیر خود دارید که راست بگویید و از دروغ های زبانی و رفتاری پرهیز کنید؟ اگر فکر می کنید که گاه مجبورید دروغ بگویید چه عوامل و مولفه هایی این جبر را برای شما ایجاد می کنند؟ آیا فکر می کنید بسترها، قوانین و شفاف نبودن مناسبات بین فردی، اقتصادی و اجتماعی و عوامل تاریخی باعث شده است که یک فرد با وجود میل باطنی خود به سمت دروغ گرایش پیدا کند یا نه این ها همه بهانه ها و توجیه هایی هستند که ما برای در امان ماندن از درد وجدان می تراشیم؟ از دیدگاه شما چطور می توان تناقض میان جامعه دینی و عادی و طبیعی شدن دروغ گفتن را حل و فصل کرد؟ نظرات خود را با صفحه «خوانندگان» به شماره تلفن 84711129، شماره پیامک 3000451213، کانال تلگرامی «ایران» به نشانی @irannewspaperadmin و ایمیل khanandegan@icpi.ir در میان بگذارید.